Saxofonist Ben van der Dungen behoort al jarenlang tot de top van de Nederlandse jazz, al actief sinds 1982 als muzikant, inmiddels gaf hij meer dan 5500 concerten in zo’n 70 landen. Hij was een belangrijk partner in groepen als o.a . Nueva Manteca, het Ben van den Dungen- Jarmo Hoogendijk Quintet, Brand New Orleans, Tango Extremo en het quartet onder zijn eigen naam. Hij studeerde in 1988 cum laude af aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag, hij kreeg een beurs voor een post-conservatorium studie in New York, Cuba en Columbia, vanaf 2000 studeerde hij klassieke Indiase muziek in Mumbai. Hij is zakelijk en artistiek leider van JWA (Jazz and Worldmusic Agency). Hij heeft tientallen albums met verschillende groepen uitgebracht, dit is zijn vijfde met dit quartet bestaande uit Ben van den Dungen op tenor en sopraansax, Miguel Rodriguez op piano, Steven Willem Zwanink op contrabas en Mitchell Damen op drums.

In het voorjaar van 2021 bracht Ben een bezoek aan de schilder Charles Belle die in dezelfde stad woont als de geliefde van Ben, ze spraken over muziek en kunst. Charles vertelde dat hij altijd luisterde naar jazz terwijl hij schilderde, hij kwam met het idee om een schilderij te maken terwijl Ben met zijn quartet de muziek van John Coltrane speelde. Zo gezegd, zo gedaan, in juni 2022 was het zover in het Musée des Beaux-Arts in Besançon, het quartet speelde en Belle schilderde het fraaie “My Favorite Things” vernoemd naar een van de beroemdste nummers van Coltrane. Er werd besloten tot een vervolg, dit maal zou Belle twee schilderijen maken met als thema de blues in al zijn vormen, Ben en zijn groep zouden 2 ½ uur spelen zonder enige pauze. Dit album is een samenvatting van de hoogtepunten van dit concert in Saline Royale in Arc-et-Senans in Frankrijk. Een geweldige prestatie, zowel van Charles Belle als het Ben van den Dungen Quartet, er zijn afbeeldingen te zien van de schilderijen in de cd inlay, het betreft indrukwekkende en sterk tot de verbeelding sprekende afbeeldingen van twee bomen, een nacht en dag impressie.

De meeste composities zijn van de hand van Ben met een paar uitzonderingen zoals “Nostalgia in Times Square” van Charles Mingus, “Mr Syms” en “After The Rain” van John Coltrane en “Footprints” van Wayne Shorter. Duidelijk is wel dat alle composities een verband hebben met de blues, niet alleen de klassiek versie in ¾ en 12 maten zoals gebruikelijk in de pure blues van Robert Johnson tot B.B. King e.v.a., maar ook in alle varianten die in de jazz worden gebruikt. Het album opent met een swingende versie van het bekende “Nostalgia in Times Square”, een spetterend begin van dit fraaie album. Daarna eerst de “Introduction : Le Blues des gens de la rue”, een bassolo die voorafgaat aan het nummer met dezelfde naam, hier is Ben te horen in doorleefd spel op de sopraansax, een instrument waarop hij zo mogelijk nog lyrischer klinkt dan op de tenor. Miguel Rodriguez excelleert met krachtig bluesspel, heerlijke muziek.

In “Adieu le Blues” vliegt het tempo omhoog en afscheid nemen van de blues doen we zeker niet, de blauwe noten zijn alom aanwezig. Zo rollen we van het ene juweeltje naar het andere waarbij het onbegeleide “Blue Impromptu” met Ben op de sopraansax mij werkelijk kippenvel bezorgde. Insgelijks geldt dat voor het titelnummer “Obsession Blues”, een fraai opgebouwde compositie waarin goed te horen is hoe perfect deze groep op elkaar ingespeeld is. Het is niet alleen dat ik de blues een warm hart toedraag dat ik wegloop met Obsession Blues, het is gewoon een top album, hetgeen wederom bewijst dat de Nederlandse jazz van een topniveau is en daarom is het een schande dat het omroepwezen daar laconiek de schouders over ophaalt !

Jan van Leersum.